Θα ήθελα να ευχαριστήσω τις Εκδόσεις Νεφέλη για το τέταρτο βιβλίο μου και, προσωπικά, τον Περικλή Δουβίτσα που σχεδίασε αυτή την καλαίσθητη σειρά της σύγχρονης ελληνικής πεζογραφίας. Ευχαριστώ επίσης το βιβλιοπωλείο Κυριακίδης και τον φίλο μου Ιορδάνη που μας δέχτηκαν στον φιλόξενο τους χώρο. Ευχαριστώ τον Ηλία Κουτσούκο που μιλάει πάντα καθαρά και απλά, τη Τζούλια Φορτούνη για τις εμπνευσμένες εικόνες της και τον Γρηγόρη Καρανικόλα για τα ωραία κομμάτια στο πιάνο. Τέλος, ευχαριστώ όλους εσάς που με τιμάτε απόψε εδώ με την παρουσία σας.
Αξίζει ο αγώνας για να κάνει κανείς αυτό που θέλει, αυτό που είναι ταγμένος να κάνει στη ζωή του. Εγώ ήθελα πάντοτε να διαβάζω και να γράφω. Μόνο αυτό. Το πλήρωσα ακριβά, με 42 χρόνια βιοποριστικής εργασίας, αλλά τελικά το πέτυχα. Χάρη και στη Σοφία που με ανέχεται και με στηρίζει. Πριν 14 χρόνια μάλιστα, έκανα μια μονομερή σύμβαση με το μεγάλο πνεύμα των Ινδιάνων, αυτό που δίνει και παίρνει τη ζωή. Μονομερή γιατί, όπως είναι γνωστό, εκείνο δεν δεσμεύεται. Του υποσχέθηκα ότι για κάθε χρόνο που θα μου επιτρέπει να παραμένω εδώ, εγώ θα του δίνω ένα βιβλίο. Ένα βιβλίο που εκείνο βέβαια εντέλλεται να γράψω.Και τήρησα την υπόσχεσή μου. 14 χρόνια, 14 βιβλία, 6 ποίησης και 8 πεζογραφίας.
Τώρα, πώς και γιατί συμβαίνει αυτή η εναλλαγή. Είναι πολύ απλό. Ο μεγάλος μου έρωτας είναι μια σαγηνευτική γυναίκα που ονομάζεται … ποίηση. Σαγηνευτική αλλά τρομερά άστατη. Έρχεται και φεύγει όποτε της καπνίσει. Όταν φεύγει λοιπόν, εγώ πηγαίνω με μιαν άλλη, πιο σταθερή και προβλέψιμη γυναίκα ... την πεζογραφία. Το μαθαίνει η ποίηση και εμφανίζεται ξανά με το ακαταμάχητο χαμόγελό της. Έτσι συμβαίνει λοιπόν και ευτυχώς που η λογοτεχνική διγαμία δεν τιμωρείται από τον νόμο. Ίσως και γιατί προσπαθώ φιλότιμα να είμαι καλός σύντροφος και για τις δύο. Για να μην απογοητεύσω κι εσάς που παρακολουθείτε την περιπέτεια της ψυχής μου. Που μπορεί να είναι περιπέτεια και της δικής σας ψυχής.
Σας ευχαριστώ θερμά.
Τόλης Νικηφόρου