είμαι η Τζούλια Φορτούνη, μια δασκάλα κι εγώ, σαν την Αλκμήνη, που κατάγομαι από τη χώρα των θαυμάτων και συγκεκριμένα από ένα μωβ έρημο νησί, στην άκρη του κόσμου. Ένα νησί τροπικό, στο οποίο ευδοκιμούν οι λέξεις, τα χρώματα και τα όνειρα.
Εξάλλου τι άλλο είναι ένα ιστολόγιο, παρά ένα έρημο νησί στην άκρη του κόσμου, όπου εμείς, οι bloggers, έγκλειστοι ναυαγοί της μπλογκόσφαιρας, μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας, τις ιστορίες μας, τα ποιήματά μας, τις εικόνες μας;
Μεσοπέλαγα λοιπόν γνωριστήκαμε με τον Τόλη Νικηφόρου, στην μεγάλη και άγρια αυτή θάλασσα του διαδικτύου. Τα ποιήματα του Τόλη, σαν μικρές φωτοβολίδες σ΄ αυτό το ιντερνικό χάος, έσκαγαν μέσα μου και γεννούσαν εικόνες. Εικόνες που συντροφεύουν τα ποιήματά του στην προσωπική του διαδικτυακή ανθολογία «Ο πλοηγός του απείρου», αλλά και τα ποιήματα άλλων αξιόλογων δημιουργών που ανθολογεί, στο ιστολόγιο «Ένα λιβάδι στην ομίχλη που ονειρεύεται».
Έτσι, αν κι αυτό το ποιητικό μυθιστόρημα του Τόλη γράφτηκε δυο χρόνια περίπου πριν συναντηθούμε, δεν μου ήταν καθόλου άγνωστο. Είχα ήδη ναυαγήσει σ΄αυτό, όπως όλοι σας άλλωστε, πολλές φορές χωρίς όμως να το ξέρω…
Το να βρεθώ ως αναγνώστρια για άλλη μια φορά στην ερημιά του και να συναντηθώ με τους ήρωές του, ήταν για μένα μια πρόκληση. Και οι εικόνες που έκανα, στην ουσία είναι η δική μου ιστορία, αυτή που αντάλλαξα με τους άλλους ναυαγούς, γύρω από τη φωτιά, το βράδυ…για να γίνει η ερημιά αυτού του κόσμου λιγότερη.
Το εξερεύνησα λοιπόν αυτό το έρημο νησί στην άκρη του κόσμου, με τη νοσταλγία της ματιάς που ψάχνει μέσα στις λέξεις και στους ήχους των, εκείνο το ανεπαίσθητο
φως που ανάβει ξαφνικά και σου αποκαλύπτει μια μεγάλη αλήθεια.
Δεν θα αποκαλύψω τις εξωτικές ομορφιές του ή τους κινδύνους που κρύβει. Ούτε θα ξετυλίξω τις σπονδυλωτές ιστορίες των ηρώων που μπλέκονται σαν κουβάρι και συνθέτουν μια σουρεαλιστική πραγματικότητα. Θα πω μόνο τη γενικότερη αίσθηση που έχω...τη γεύση που μου άφησε στο τέλος αυτή η εξερεύνηση: είναι η γεύση της απόλυτης λύτρωσης, όπως όταν ξαφνικά ξυπνάς από ένα παράλογο όνειρο και συνειδητοποιείς πως ο εφιάλτης είναι ακόμη τριγύρω σου, όμως εσύ νιώθεις λυτρωμένος, ασφαλής, γιατί ανακάλυψες το έρημο νησί στην άκρη του κόσμου μέσα σου κι είσαι πια έτοιμος να αντιμετωπίσεις τα πάντα. Έχεις, τη φωτιά, το μαχαίρι, την πρωτόγονη δύναμη της επιβίωσης...Και προπαντός δεν είσαι μόνος…Τριγύρω σου, κοίτα… χιλιάδες ναυαγοί, έγκλειστοι σε χιλιάδες αδιέξοδα…
Εύχομαι να ναυαγήσουμε όλοι κάποια στιγμή σ΄ αυτό το ανεξερεύνητο, έρημο νησί μέσα μας...να νιώσουμε την ερημιά του, κι έπειτα ας μοιραστούμε τις ιστορίες μας, τις εικόνες μας και τις μουσικές μας, γύρω από αυτή τη μικρή ανεπαίσθητη φλογίτσα της αλήθειας, γιατί τελικά είναι η μόνη μας σωτηρία…μόνο έτσι θα φτιάξουμε αυτήν την έρμη τη σχεδία της ελπίδας…
σας ευχαριστώ
Τζούλια Φορτούνη
επιστροφή στο λιβάδι